Epilog

Budzę się rano w szpitalnym łóżku.

Rozglądam się po sali.

Jestem w niej sama. Tylko 1 łóżko, 4 ściany, 1 okno na świat i przeszklone drzwi.

Przede mną na stoliku stoi bukiet róż. Są koloru intensywnej czerwieni.

Przez lustro weneckie obok drzwi nic nie widzę, ale mimo to ktoś wchodzi do pokoju.

-Na reszcie się pani obudziła.- mówi kobieta łagodnym głosem. Ma rude włosy, jasną cerę i zielone oczy, a  ubrana jest w biały strój.

-Co ja tutaj robię? Co się stało?- pytam nerwowo.

-Miała pani poważny wypadek. 2 żebra złamane i rękę, kręconą kostkę i była pani cała poobijana. Zapadła pani w śpiączkę.

-Jak długo spałam?

-3 miesiące.- odpowiada spokojnie.

Dopiero teraz zauważam gips na swoim przedramieniu, ale nie czuję nigdzie bólu, być może dlatego, że nie wierzę w to co właśnie usłyszałam.

Ktoś wola pielęgniarkę.

Wychodzi, a ja ponownie zostaję sama.

Spoglądam przez okno.

Widzę, że dzieci na placu bawią się w deszczu. Mimowolnie uśmiecham się.

Ktoś puka do drzwi.

Nikogo się nie spodziewam. 

Do sali wchodzi chłopak o brązowych, rozczochranych włosach i zielonych oczach- przypomina mi kogoś. Następnie widzę blondyna, który uśmiecha się do mnie. Wchodzą jeszcze wysoki, brunet, chłopak o nieziemsko brązowych oczach i chłopak z uroczym uśmiechem na buzi.

-Julie.- mówi chłopak o zielonych oczach.

-Tak?

-Pamiętasz mnie?-pyta przejęty.

I teraz dopiero uświadamiam sobie kogo mam przed sobą. Przyjaciół.

-Louis.- wymawiam jego imię z radością.

-Uff.- wzdycha.- Już się bałem, że mnie zapomniałaś.

-Cześć chłopaki.- wtrącam.

-Jak się czujesz?- pyta Liam.

-Dobrze,- odpowiadam.- chyba.

-Hej, możemy zostać na chwilę sami?- Lou zwraca się do przyjaciół.

-Pewnie już idziemy.- mówi Harry i otwiera drzwi wychodząc, a za nim reszta.

Widziałam ich może 2 minuty...

Przypuszczam, że teraz stoją za ścianą i patrzą na nas przez lustro.

Louis siada na krześle przy łóżku, obok mnie i złapał delikatnie za zdrową dłoń.

-Siedziałem tu każdego dnia, licząc na to że się obudzisz.- mówi.- Tęskniłem za twoim uśmiechem, twoim spojrzeniem, głosem. W ten dzień kiedy się poznaliśmy w kawiarni, od razu wiedziałem, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym, a potem zdarzył się ten wypadek i się załamałem, al...

-To znaczy, że naprawdę się poznaliśmy w kawiarni? Wypadek? Nic takiego nie pamiętam. To znaczy, że ty wcale nie znałeś jakiś chłopaków w ciemnych strojach, nie musiałeś im niczego odpłacać? Nie zapomniałeś o mnie?- byłam zmieszana.

-Nie, skąd ci to przyszło do głowy? To musiał być tylko sen, zły sen. Nic takiego nigdy nie miało miejsca.

-A to jak słyszałam "nigdy cię nie zapomniałem, zawsze cię kochałem"?

-Wczoraj krzyczałaś przez sen, ale nie mogłaś się obudzić. Wołałaś coś takiego jak: "jak ty mogłeś o mnie zapomnieć?! Niee"

-To wiele tłumaczy.- uśmiechnęłam się.

-Tak. Wiedziałem, że to chodziło o mnie, bo chwilę wcześniej krzyczałaś moje imię, a ja siedziałem tutaj całą noc.

-Kocham cię.- szepczę tak cicho, że ledwo co może usłyszeć te dwa słowa.

Całuje mnie w czoło.

-Wszystko już będzie dobrze, obiecuję.

KONIEC

***

Chciałabym podziękować wszystkim, którzy czytali tego bloga i motywowali mnie do dalszych prób pisania.

Dziękuję również za wszystkie komentarze- to one bardzo mi pomogły.

Teraz zapraszam do czytania moich nowych opowiadań:

bad-red-blood.blogspot.com

oraz

mysterious-and-lonely.blogspot.com